Οι ρίζες του μελέγου...

     Το παρόν blog και καλύτερα "ιστολόγιο", όπως είναι η ονομασία του στην ελληνική γλώσσα, δημιουργήθηκε έχοντας ως στόχο την προβολή κάποιων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και τεκταινομένων ορισμένων τόπων. Αυτό δεν αφορά μόνο τη λαογραφία, όπως -ενδεχομένως- αρχικά θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, αλλά και τη γλώσσα. Γλωσσολογία και Λαογραφία είναι δύο τομείς που, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον και, έστω και να μη μας ελκύουν ιδιαιτέρως, δεν είναι ορθό να κλείνουμε τα αφτιά και τα μάτια μας μπροστά τους, αλλά αντιθέτως, οφείλουμε να τα έχουμε ορθάνοιχτα. Κι αυτό, διότι και τα δύο είναι μέρος της ζωής μας και της ταυτότητάς μας.

      Θα έχετε ακούσει πολλούς να υποστηρίζουν πως οι θεωρητικές και ανθρωπιστικές επιστήμες είναι πολυτέλεια, περιττές, ακόμα και ανούσιες. Θα το εξειδικεύσω στη Λαογραφία και τη Γλωσσολογία. Είναι όντως περιττές και ανούσιες; Είναι λοιπόν πολυτέλεια να γνωρίζεις τις ρίζες σου; Δεν είναι εξοργιστικά αντιφατικό, ότι -σε ορισμένες περιπτώσεις- οι άνθρωποι που υποστηρίζουν πως όλα αυτά τα θεωρητικά είναι περιττά, είναι οι ίδιοι που λένε ότι θα πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία μας για να πάμε μπροστά; 
       Αντικειμενικά, καθένας οφείλει να γνωρίζει τις ρίζες του. Η γνώση της ιστορίας είναι απαραίτητη και τα ιστορικά γεγονότα δεν είναι ιδέες, μα δημιουργήματα ανθρώπων. Ανθρώπων όχι "άπιαστων", μακρινών, αλλά απλών, καθημερινών, που ο χαρακτήρας τους τους ώθησε στην επιτέλεση των πράξεών τους. Από τις συνήθειές τους αυτές, διαφαίνεται ο χαρακτήρας και η ψυχοσύνθεσή τους. Επομένως, είναι βέβαιο πως μελετώντας κανείς τη Λαογραφία ενός τόπου, καταλήγει σε συμπεράσματα όσον αφορά τις αιτίες διάφορων γεγονότων και αντλεί ηθικά διδάγματα. Άνθρωπος ολοκληρωμένος, είναι εκείνος που διαθέτει ταυτότητα και η ταυτότητα αυτή δεν είναι πλήρης δίχως έστω και μια μικρή γνώση της παράδοσης του τόπου σου. Πέραν τούτου, όταν πάψεις να ασχολείσαι με την παράδοση, τότε ίσως και η ίδια η παράδοση ξεχαστεί από τους ανθρώπους, ίσως πάψει να υφίσταται. Φανταστείτε μια χώρα χωρίς έθιμα...
        Για τη Γλωσσολογία θα πω το πιο απλό που μπορώ να σκεφτώ. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως είναι ένας κλάδος αρκετά επιστημονικός κι εξειδικευμένος, από όσα ξέρω μέχρι τώρα τουλάχιστον. Αλλά πραγματικά, είναι εντελώς λανθασμένος ο ισχυρισμός πως πρόκειται για κάτι μη πρακτικό και περιττό. Τι πιο πρακτικό από τη γλώσσα; Τι πιο πρακτικό από τον τρόπο μου μιλάμε; Φυσικά και οι θετικές επιστήμες είναι πολύ σημαντικές και αξίζει κανείς να τις μελετά σε βάθος, αλλά θα πρέπει κάποιοι να συνειδητοποιήσουν πως όπως στις θετικές κ.λπ. επιστήμες μαθαίνουμε για παράδειγμα πώς βρέχει, πώς τηγανίζεται το αβγό, πώς μεταδίδονται τα διάφορα κύματα και ούτω καθεξής, έτσι και στη Γλωσσολογία, μαθαίνουμε πώς μιλάμε. Μαθαίνουμε τους μηχανισμούς της γλώσσας, το πώς αυτή λειτουργεί. Ναι, είναι πραγματικά χρήσιμο και καθόλου μα καθόλου περιττό.
         Δε χρειάζεται να εξειδικευτεί κανείς στα θέματα αυτά. Αλλά, όπως αρχικά θίχτηκε, δε θα πρέπει να κλείνει αφτιά και μάτια. Θα πρέπει να δίνει έστω και μια μικρή προσοχή στις ρίζες του μελέγου... Ο τίτλος αυτός είναι αλληγορικός. Υπονοούνται οι ρίζες του δέντρου γενικότερα. Δηλαδή, οι ρίζες που έχουμε με την παράδοση και τη γλώσσα μας, ακόμα και οι ρίζες των ίδιων των λέξεων, που κρύβουν ολόκληρες ιστορίες. Εν γένει, αυτό που μας δένει με κάτι... Ο μέλεγος επιλέχτηκε, καθώς είναι χαρακτηριστικό δέντρο των ορεινών τόπων και  μάλιστα, του Νομού Φθιώτιδας, του Δήμου Μακρακώμης και πιο εξειδικευτικά, μεταξύ Γιαννιτσούς και Παλαιάς Γιαννιτσούς, που με ενδιαφέρει για πολλούς λόγους. Εκεί εντοπίζεται και μια περιοχή με καλλιεργημένες και μη εκτάσεις, που ονομάζεται άτυπα "Μέλεγος", επειδή υπάρχουν πολλά τέτοια φυτά. Ας μην καταργήσουμε αυτή την περιοχή. Ας μην αφήσουμε το δέντρο να ξεριζωθεί. Ας μείνουμε πάντα συνδεδεμένοι με τις ρίζες του μελέγου...